Un denn keem Corona!
(Letzte Erzählung der im Mai 2020 verstorbenen Anna Birreck)
För een poor Monden weer de Welt doch noch in Ornung. Op eenmol is allens anners. Wie kann dat angohn? Dor hett de Dood sik jo woll een Geselln anhüürt, un de regeert in alle Lannen mit harte Hand. De hett ok een Nomen - he heet Corona.
Alle Minschen hebbt Angst för em. Wi all mööt vörsichtig ween, dormit he uns blos nich footkriggt. De meersten Geschäften sünd dicht, kannst blos noch dat Nödigste to'n Leven inköpen. Ansonsten bliffst lever von de Stroot wech un hollst di in'n Huus op.
De Krankenhüüs sünd vull von all de Kranken, de von Corona een an de Mütz kregen hebbt. Wokeen dat nich ganz so dull dropen hett, de kann de slimme Krankheit woll verwinnen. De Swaken un Oolen hebbt meistiets keen Chanc, de ward von Corona ümmeiht.
Is dat nu ok nich mol an de Tiet, dat wi Minschen mol een beten ümdinkt? Weern wi mitünner nich al bannig grootspurig? Hebbt wi nich all dacht, wi köönt allens, wi weet allens, wi beherrscht doch dat ganze Universum? Hebbt wi unse leve Eerd nich ok so mannigmol slecht behannelt? Wie weer dat man noch mit de tein Gebote?
In disse grote Not, de Corona över alle Minschen in alle Länner bringt, mööt wi all tohop holen. Wi mööt eenanner helpen un uns ganz seker ok mol op een Gebet besinnen!
Anna Birreck
Anna Birreck